YEŞİLYOLCU
Anasayfa
Kayıt Ol
Asırlara yenik düşmüş bir kelebeğim ben.Rengarenk kanatlarım yok artık , kısacık ömürlerime fazlaca çiçekler sığmıyor.Dahası canana düşler gelmiyor narinliğimden.
Bağrıma ateş düşeli ve ben o ateşe odun düşeli yanmadı kainat böylesine.Kalmadı kimselere cennetlik sevdalar.
Kalmadı kimselere ahretlik dualar.Ete kemiğe sarılalı aşıklar , duyulmadı sinemdeki gibi figanlar.
Hakk yoluna çağırışlar kalmadı dilde , ezanlara can veren sedalar kalmadı hiçbir nefeste.
Öylesine vurdu aşık saza , öylesine kaldı maşuk serapta.
Sevmek nedir bilmedi serseri kalplerin sahibi.İnadıyla muradını umdu gönlüdeli.Bulamadı delirdi , rastlamadı delirdi.Kalmadı bir nebze dahi , kendini kaybetti sonra tekrar belirdi.
“Rabbim bizi Cennetinde de beraber eyle , komşu eyle” diyemedi kimse.Sözler küstü çekildi , kalp usandı sertleşti.
“ -Dünya dendi hey gidi koca dünya…
-Ölmek yazılmasın bana , bırakma beni toprağa , ölümsüzlük mührünü vur alnıma.Hadi vur kalmayayım hesaba.Ayrılığı sevmem ben , yapamam.Ayırma beni yar koynundan , ayırma beni sevdiğim omzundan , bin yıl geçse doyamam…”
Ve böylesi sözler kaldı kelamdan , düştü semadan.Kısıtlandı aşk denen el-aman.Olmadı duyan , anlamadı yaşayan.Dal olsa kırılırdı kalbin metaneti.Yaprak olsa çoktan savrulurdu hazandan.Gün olsa geceye salardı kendini çoktan.Ve tükendi sevdam , tükendi bağrımda yanan.
Farkına varmadı okuyan.
Ebedi bir saadetti Adem ile Havva’dan kalana sunulan.
Olamadı hiç , kendini Leyla ile Mecnun , Kamber ile Zühre sanan.
Olamadı gitti gerçek aşka köle olan.
Züleyha kadar hırçın , Yusuf kadar gülyüze kilit vuran olamadı.
Et sandı sarıldığını , kemik sandı ağrıdığını.
Masumluğunu yele verdi , sızısını şarkıya serdi.
Ölüm geldi , aşk bitti
ve aşk
Artık her yerdeydi…
ALINTI
