YEŞİLYOLCU
Anasayfa
Kayıt Ol
Yitip giden gün, yarını müjdelemekte…
Yitip giderken belki beraberinde taşıdığı bu ümidin yanında… Pişmanlıkları, kaybedilmişlikleri de arkasından sürüklemekte...
Yitip giden gün, beraberinde gözyaşlarını, hıçkırıkları, kahkahaları, sevinç çığlıklarını da taşımakta…
Yitip giden gün, eğer dostluklarınızın bittiği günse; tarih demektir. Unutulmaz. Yüreğinizin bittiğini hisseder, kanınızın çekildiğini düşünür, gözlerinizin ferinin söndüğünü sanırsınız…
Kalbiniz ağrır. Yüreğinize hançer saplanmışçasına sancı çekersiniz… Zira biten; günle birlikte, emek verdiğiniz, yorulduğunuz, derdini çektiğiniz, fedakarlıklar ettiğiniz, hayatınızdan feragat ettiğiniz, gözyaşı döktüğünüz, ter akıttığınız dostluğunuzdur…
Bir daha yerinin dolmayacağını bile bile bitmiştir, o sevgiyle bezeli çile dolu dostluk yumağı…
Ölmeyi isteyecek kadar ağır gelir yaşadıklarınız. Taşıyamayacağınızı sanırısınız yükü.
Hayat küsmüştür adeta, siz de hayata…
Soluduğunuz hava zehir misali bitirir ciğerlerinizi ama her defasında içinizdeki yükle derin bir nefes daha çekersiniz, öleceğinizi bile bile…
Çekip gitmeleri düşünürsünüz yaşadığınız hayattan. Kaçmak, dağ başlarına… Unutulmak bir ömür boyu… Yaşamak bir başına, kimseyle konuşmadan, kimseyle bakışmadan… Yılların ve kendinizden çok şey kattığınız dostluğunuzun tükenişindeki acıyla, kızarsınız kendinize… Yani kendinize de küsersiniz… Cesedinizi bile kimsenin bulamamasını dilersiniz… Bir dağ başında unutulmak ve ölmek arzu edersiniz…
Ya bu dünyayı taşıyacaksınızdır sırtınızda ya da bu dünya sizi, kendi kurallarıyla… Direnirseniz ezileceğinizi göremezsiniz… Kahramanlık etmek daha kolay gelecektir size ve körü körüne ezilirsiniz dünya hayatının altında…
Nazına, kötü sözüne, kem bakışına tahammül gösterebilmeli derler dostun… Bilirsiniz ama tutamazsınız kendinizi. Karşı gelirsiniz, yıkılacağınızı bile bile… İçiniz ağlamaklı isyanlardadır; aklınız çelişkilerle dolu dehlizlerde pusulasız kalmışçasına sağa sola savrulmaktadır…
Gözyaşlarınız boca olur halinize ve yitip gidenlere… Kendi yitmişliğinizi istersiniz. Yok oluşunuzu dilersiniz… Ölümünüzü arzularsınız… Bu dünyada bulamadığınız mutluluğu, bütün günahlarınıza rağmen ötede bulacağınızı umarsınız. Rahmeti sonsuzdan, mağfireti bol olandan, affedicilerin en büyüğünden, her şeyinizi bilenden… Allah’tan…
Hayıflanırsınız Onu kendinize neden dost edinemediğinizden ve Ademoğlundan beklediğinizden…
Kaybolmak… Gözükmemek… Ölmektir dileğiniz… Her şeye elveda demektir içinizden geçen… Gücünüz yeterse eğer…
O kadar da önemli değildir bırakıp gitmeler,
arkalarında doldurulması
mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
Dayanılması o kadar da zor değildir, büyük ayrılıklar bile,
en güzel yerde başlatılsaydı eğer.
Utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer
Yüz kızartıcı bir suç değildir hırsızlık,
çalınan birinin kalbiyse eğer.
Korkulacak bir yanı yoktur aşkların,
insan bütün derilerden soyunabilseydi eğer.
O kadar da yürek burkmazdı alışılmış bir ses,
hiçbir zaman duyulmasaydı eğer.
Daha çabuk unuturdu belki su sızdırmayan sarılmalar,
kara sevdayla sarıp sarmalanmasalardı eğer.
Belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine delice bakmasalardı eğer.
Çabuk unutulurdu ıslak bir öpücüğün yakıcı tadı belki de
kalp, göğüs kafesine o kadar yüklenmeseydi eğer.
Yerini başka şeyler alabilirdi uzun gece sohbetlerinin,
son sigara yudum yudum paylaşılmasaydı eğer.
Düşlere bile kar yağmazdı hiçbir zaman,
meydan savaşlarında korkular, aşkı ağır yaralamasaydı eğer.
Su gibi akıp geçerdi hiç geçmeyecekmiş gibi duran zaman,
beklemeye değecek olan gelecekse sonunda eğer.
Rengi bile solardı düşlerdeki saçların zamanla,
tanımsız kokuları yastıklara yapışıp kalmasaydı eğer.
O büyük, o görkemli son, ölüm bile anlamını yitirirdi,
yaşanılası her şey yaşanmış olsaydı eğer.
O kadar da çekilmez olmazdı yalnızlıklar,
son umut ışığı da sönmemiş olsaydı eğer.
Bu kadar da ısıtmazdı belki de bahar güneşleri,
her kaybedişin ardından hayat yeniden başlamasaydı eğer.
Kahvaltıdan da önce sigaraya sarılmak şart olmazdı belki de,
dev bir özlem dalgası meydan okumasaydı eğer.
Anılarda kalırdı belki de zamanla ince bel,
namussuz çay bile ince belli bardaktan verilmeseydi eğer.
Uykusuzluklar yıkıp geçmezdi, kısacık kestirmelerin ardından,
dokunulası ipek ten bir o kadar uzakta olmasaydı eğer.
Issız bir yuva bile cennete dönüşebilirdi belki de,
sıcak bir gülüşle ısıtılsaydı eğer.
Yoksul düşmezdi yıllanmış şarap tadındaki şiirler böylesine,
kulağına okunacak biri olsaydı eğer.
İnanmak mümkün olmazdı her aşkın bağrında bir ayrılık gizlendiğine belki de,
kartvizitinde 'onca ayrılığın birinci dereceden failidir' denmeseydi eğer.
Gerçekten boynunu bükmezdi papatyalar,
ihanetinden onlar da payını almasaydı eğer.
Issızlığa teslim olmazdı sahiller,
Kendi belirsiz sahillerinde amaçsız gezintilerle avunmaya kalkmamış olsaydın eğer.
Sen gittikten sonra yalnız kalacağım.
Yalnız kalmaktan korkmuyorum da,
ya canım ellerini tutmak isterse...
Evet Sevgili,
Kim özlerdi avuç içlerinin ter kokusunu,
kim uzanmak isterdi ince parmaklarına,
mazilerinde görkemli bir yaşanmışlığa tanıklık etmiş olmasalardı eğer!!
diyor Can Yücel şiirinde…
.....................
ASIM YILDIRIM