YEŞİLYOLCU
Anasayfa
Kayıt Ol
Çok arzu ettiğimiz bir olay gerçekleştiğinde “Şükürler olsun!” diyerek Rabbimiz’e teşekkür etmeyi bir borç biliriz. İçten gelen bir hevesle şükretmek için hep sevinçli gelişmeler yaşanmasına dair içimizdeki şartlanmışlıkla yaşarız. Oysaki sahip olduklarımız her daim secdede olup şükretmeyi gerektirecek kadar büyüktür ve çoğu kez bunları elde etmek için çaba bile harcamamışızdır. Mesela çok sıkıntı çekmeden sağlıklı bir çocuğa sahip olmak, ebeveynler için en büyük şükür vesilesidir. Çocuk eğitimi, bakımı, iş güç derken sağlıklı bir çocuğa sahip olmanın sayısız nimetleri arada unutulup gittiği gibi aksine, çocuk bakımı ve eğitimi konusunda eşler arasında daimi bir çatışma başlar.
Rabbimiz şükretmemizi öğütlerken “Görmez misiniz?”, “Akletmez misiniz?” gibi sorularla bizleri uyarmaktadır. Çünkü bizler şükre kâfi pek çok hazinelerimizi görmez, bakışlarımızı sahip olamadığımız hedeflerimize odaklarız çoğu kez. Bazı zamanlarda şükretmek için kendimize çok büyük, çok özel bir nimetin gelmesini, ya da çok büyük bir sıkıntımızın çözülmesini bekleriz. Oysa biraz dikkat ettiğimizde insanın her anının nimet içinde geçtiğini fark ederiz. Hayatı, sağlığı, aklı, beş duyusu, nefes aldığı hava ve bunlara benzer sayısız nimet insana her an kesintisiz bir şekilde sunulmaktadır. Bu nimetlerin her biri ayrı ayrı şükretmeyi gerektirir. Allah’ı (c.c) anmada ve derin düşünmede eksik olduğumuzda çoğunlukla gaflet içinde kalırız ve bu nimetlerin değerini onlara sahipken bilemez, şükrünü yeterince eda edemez ancak bu nimetler bizden alındığı zaman değerini kavrarız.
Hedeflerimiz ve sıkıntılarımız bir yana bu dünyada yaşıyor oluşumuz dahi Kur’an’a göre başlı başına bir şükür vesilesidir. İnsan suresi 2. ve 3. ayetlerde “Şüphesiz biz insanı, karışım halindeki az bir sudan (meniden) yarattık ve onu imtihan edeceğiz. Bu sebeple onu işitir ve görür kıldık. Şüphesiz biz onu (ömür boyu yürüyeceği) yola koyduk. O, bu yolu ya şükrederek ya da nankörlük ederek kateder” buyrulur. Şükür özetle, insanın her halinden memnun kalması, sahip olduklarının büyük bir nimet olduğu düşüncesini taşıması ve bunu mutlulukla ifade etmesidir. Söz ile “Şükürler olsun” demek ne kadar önemli sayılsa da kişinin sahip olduğu güzellikleri fark etmesi ve bundan hoşnutluğu şükürde asıl hedeflenen bakış açısıdır.
Hastanelerin genetik bölümleri sağlıklı çocuğunuz için her an şükretmeniz gerektiğini anlatır
Durup düşündüğümüzde her an şükretmeyi gerektiren sayısız özelliklere sahip olduğumuzu görürüz. Öncelikle bedenimizin, aklımızın ve ruhumuzun sağlıklı olması bize verilen en büyük zenginliktir. Çünkü servetler feda edilse de bu gün tıbben çaresi bulunmamış pek çok rahatsızlıklar mevcut. Kromozom bozukluğuyla dünyaya gelen bir insan için yapılacak neredeyse hiçbir şey yoktur. Genetik bilimin o denli ileri olmasına rağmen dil gelişiminden, bedensel sorunlara kadar o kişiyi rehabilite edecek yeterli imkanlara tıp dünyası henüz sahip değil. Bu sebeple her yönden sağlam yaratılarak size ihsan edilmiş bir evladınızın bile ne kadar şükür sebebi sayılabileceğini anlamanın en iyi yolu hastanelerin genetik bölümlerini hiç geciktirmeden ziyaret etmeniz olacak. Burada ya gözünde, ya ayaklarında, bedeninin çeşitli yerlerinde ve beyninde hayli güç sorunlarla doğan çocukların hiçbir şeyden habersizce anne babasının kucağında o bölümden diğerine taşındıklarını göreceksiniz. Onlar etrafa arada gülücükler bile saçarken baba günlerce işe gidememiş, tüm mesaisini çocuğu için bir çare aramakla geçirmektedir. Çocuk ne kadar etraftan habersizse aile bir o kadar hüzünlüdür.
Bazı anne babalar hiç düşünmedikleri bir anda çocukları olacağını öğrendiklerinde evde uzun süre tartışmalar başlar. “Henüz hazır değildim. Hiç olmazsa bir süre daha ekonomik olarak kendimizi düzeltseydik…” Bu serzenişlerin ardından nur topu gibi sapa sağlam çocukları oluverir. Bu kez çocuk eğitimi için kitaplarda yazılanları motomot çocuk üzerinde deneysel uygulamalar yapmaya başlarlar. Annenin otorite kurmaya çalıştığı konuları baba önemsemeyince kadın eşiyle sıkı bir kavgaya tutuşur. “Sen bu çocuğu çok şımartıyorsun. Çikolata yedirme diyorum yediriyorsun. Onunla oynayacağım derken tüm evi dağıtıyorsun…” Çocuğun ara sıra şekerli bir şeyler yemesi, evi dağıtması sakat doğan bir kişi için o çocuğun sağlıklı olması karşılığında bir sinek kanadı gibi ne kadar da küçük ve ehemmiyetsiz bir konudur oysa. Bu tabloyu görünce kim bilir içlerinden neler geçirirlerdi: “Keşke çocuğum sağlıklı olsa da tüm evi her gün dağıtsa. Ah bir iyileşse de …”
Çocuğun bakımı, eğitimi, beslenmesi eşler arasında fikir birliği yoksa hep kavga sebebi olarak süregelir. Çiftler sağlıklı bir çocuğa sahip olduktan sonra bu nimeti unutup onları bekleyen sorunlara gömülür ve kafalarını kaldırıp etrafta ne tür çilelerle boğuşan ebeveynleri göremezler bile. İnsan yaradılışı gereği içinde bulunduğu duruma çok çabuk ayak uydurur. Kendisi çok istemeden ona verilen nimetler karşısında o nimetlerin şükrünü senelerce gece gündüz yana yakıla yaşlı gözlerle isteyen ebeveynler kadar fark edemeyebilirler. Oysa bir düşünseler şükredecek ne çok görürler!
Rabbimiz şükretmemizi öğütlerken “Görmez misiniz?”, “Akletmez misiniz?” gibi sorularla bizleri uyarmaktadır. Çünkü bizler şükre kâfi pek çok hazinelerimizi görmez, bakışlarımızı sahip olamadığımız hedeflerimize odaklarız çoğu kez. Bazı zamanlarda şükretmek için kendimize çok büyük, çok özel bir nimetin gelmesini, ya da çok büyük bir sıkıntımızın çözülmesini bekleriz. Oysa biraz dikkat ettiğimizde insanın her anının nimet içinde geçtiğini fark ederiz. Hayatı, sağlığı, aklı, beş duyusu, nefes aldığı hava ve bunlara benzer sayısız nimet insana her an kesintisiz bir şekilde sunulmaktadır. Bu nimetlerin her biri ayrı ayrı şükretmeyi gerektirir. Allah’ı (c.c) anmada ve derin düşünmede eksik olduğumuzda çoğunlukla gaflet içinde kalırız ve bu nimetlerin değerini onlara sahipken bilemez, şükrünü yeterince eda edemez ancak bu nimetler bizden alındığı zaman değerini kavrarız.
Hedeflerimiz ve sıkıntılarımız bir yana bu dünyada yaşıyor oluşumuz dahi Kur’an’a göre başlı başına bir şükür vesilesidir. İnsan suresi 2. ve 3. ayetlerde “Şüphesiz biz insanı, karışım halindeki az bir sudan (meniden) yarattık ve onu imtihan edeceğiz. Bu sebeple onu işitir ve görür kıldık. Şüphesiz biz onu (ömür boyu yürüyeceği) yola koyduk. O, bu yolu ya şükrederek ya da nankörlük ederek kateder” buyrulur. Şükür özetle, insanın her halinden memnun kalması, sahip olduklarının büyük bir nimet olduğu düşüncesini taşıması ve bunu mutlulukla ifade etmesidir. Söz ile “Şükürler olsun” demek ne kadar önemli sayılsa da kişinin sahip olduğu güzellikleri fark etmesi ve bundan hoşnutluğu şükürde asıl hedeflenen bakış açısıdır.
Hastanelerin genetik bölümleri sağlıklı çocuğunuz için her an şükretmeniz gerektiğini anlatır
Durup düşündüğümüzde her an şükretmeyi gerektiren sayısız özelliklere sahip olduğumuzu görürüz. Öncelikle bedenimizin, aklımızın ve ruhumuzun sağlıklı olması bize verilen en büyük zenginliktir. Çünkü servetler feda edilse de bu gün tıbben çaresi bulunmamış pek çok rahatsızlıklar mevcut. Kromozom bozukluğuyla dünyaya gelen bir insan için yapılacak neredeyse hiçbir şey yoktur. Genetik bilimin o denli ileri olmasına rağmen dil gelişiminden, bedensel sorunlara kadar o kişiyi rehabilite edecek yeterli imkanlara tıp dünyası henüz sahip değil. Bu sebeple her yönden sağlam yaratılarak size ihsan edilmiş bir evladınızın bile ne kadar şükür sebebi sayılabileceğini anlamanın en iyi yolu hastanelerin genetik bölümlerini hiç geciktirmeden ziyaret etmeniz olacak. Burada ya gözünde, ya ayaklarında, bedeninin çeşitli yerlerinde ve beyninde hayli güç sorunlarla doğan çocukların hiçbir şeyden habersizce anne babasının kucağında o bölümden diğerine taşındıklarını göreceksiniz. Onlar etrafa arada gülücükler bile saçarken baba günlerce işe gidememiş, tüm mesaisini çocuğu için bir çare aramakla geçirmektedir. Çocuk ne kadar etraftan habersizse aile bir o kadar hüzünlüdür.
Bazı anne babalar hiç düşünmedikleri bir anda çocukları olacağını öğrendiklerinde evde uzun süre tartışmalar başlar. “Henüz hazır değildim. Hiç olmazsa bir süre daha ekonomik olarak kendimizi düzeltseydik…” Bu serzenişlerin ardından nur topu gibi sapa sağlam çocukları oluverir. Bu kez çocuk eğitimi için kitaplarda yazılanları motomot çocuk üzerinde deneysel uygulamalar yapmaya başlarlar. Annenin otorite kurmaya çalıştığı konuları baba önemsemeyince kadın eşiyle sıkı bir kavgaya tutuşur. “Sen bu çocuğu çok şımartıyorsun. Çikolata yedirme diyorum yediriyorsun. Onunla oynayacağım derken tüm evi dağıtıyorsun…” Çocuğun ara sıra şekerli bir şeyler yemesi, evi dağıtması sakat doğan bir kişi için o çocuğun sağlıklı olması karşılığında bir sinek kanadı gibi ne kadar da küçük ve ehemmiyetsiz bir konudur oysa. Bu tabloyu görünce kim bilir içlerinden neler geçirirlerdi: “Keşke çocuğum sağlıklı olsa da tüm evi her gün dağıtsa. Ah bir iyileşse de …”
Çocuğun bakımı, eğitimi, beslenmesi eşler arasında fikir birliği yoksa hep kavga sebebi olarak süregelir. Çiftler sağlıklı bir çocuğa sahip olduktan sonra bu nimeti unutup onları bekleyen sorunlara gömülür ve kafalarını kaldırıp etrafta ne tür çilelerle boğuşan ebeveynleri göremezler bile. İnsan yaradılışı gereği içinde bulunduğu duruma çok çabuk ayak uydurur. Kendisi çok istemeden ona verilen nimetler karşısında o nimetlerin şükrünü senelerce gece gündüz yana yakıla yaşlı gözlerle isteyen ebeveynler kadar fark edemeyebilirler. Oysa bir düşünseler şükredecek ne çok görürler!
