YEŞİLYOLCU
Anasayfa
Kayıt Ol
UFUK BOZKIR
Aşk, düşmanlıkla yan yana nasıl gelebilir?Bir kere bile aşka düşen, ağzına düşmanlık kelimesini alabilir mi?
Aşk geri çekile çekile kendini yok etmekse eğer düşmanlık ileri atıla atıla kendini var göstermek sevdası değil mi? Bir yandan benliğin çıbanlarını kanatan düşmanlık, toplumsal kahramanlıkları da yüklenir değil mi? Oysa düşmanlığın gövertip yeşerttiği bir tek kalıcı şaheser var mıdır? İnsan dün ve bugün çeşit çeşit düşmanlıklar türetirken içinden neden bütün düşmanlarını unutur da aşkı unutamaz? Düşmanlarını unuttuğu halde aşkı unutamadığı için mi yeniden düşman kesilir aşka? Düşmanının karşısında elinde taş, silah, en ağır sözlerle dikilen insan nasıl olur da aşkın karşısında el pençe divan durur? İktidarını mı yere vurduğu için insanın? Onu düşürdüğü için mi övünerek tırmandığı kuleden? Dili tutulup, eli tutmaz, gözü görmez olduğu için mi gençliğin içinde bile? Ömrün arakesitinde?
Âşıkların peşine av tazıları gibi düşen, ağaç ağaç, orman orman, köşe bucak arayan kim? İsrafil'in kalk boruları gibi iğne iğne kulak delişi insanın? Ferhat ile Şirin'i geçtik, yakınımızdan, sıradan birilerinin önüne zırhlarıyla set çekenler hangi mirasyediler? Aşkların tarihi düşmanlıkların da tarihi değil mi? Yargılayışların, yok sayışların, akıtılan kanların, yeri göğe çıkaran, göğü yere indiren ağıtların da tarihi değil mi? Kulaktan kulağa fısıldanan hastalık mikropları gibi ezilip bükülüşü aşkın? Örneklemeye ne gerek var? İnsan süzüle süzüle aşk olup toprağa sızacakken, sesini sivrilte sivrilte doğudan batıya aşk düşmanlığı etmedi mi? Aşkı çektiğiniz zaman aradan hangi kutsal metin anlamını korur? Hangi destan, hangi şiir, hangi ağıt gelip kalbe dokunabilir? Sanki, aşk bir gül olarak düşmanlığın kanıyla sulanmaktan alır hicabını da susarak kızarır.
İnsanın bütün gayreti düzen kurmak içindir... Ekerken düzen, biçerken düzen. Evinde, sokağında, sözünde.. Aklın öncelediği düzen. Sesi sese katarak. Emeği emeğe ekleyerek. Kas gücünden akıl bakışına döne döne düzen kurar insan. Düzen ister, düzen bekler. Düzen aklın çocuğudur ve rahat ister düzen yoluyla insanoğlu. Karnı acıkınca doymanın türevlerini geliştirir. Bina yapar. Kumaş biçer. Ata biner, kılıç kuşanır, denizlere açılır. Dönmek duygusu olmasa bir yere gitmez. Menfaati olmasa parmağını oynatmaz. Ve insan düzen kura kura kendisini kurutur. Övündükçe yoldan çıkar, ruhu bedenini terk eder. Göz ışığını, gönül cilasını kaybeder. İnsan akılla kendi sınırının sonuna ulaşır. Bilginin sonuna, gücün sonuna. Arzunun sonuna.
Aşktır ki kurulu düzene çomak sokar. Birdenbire cihetsiz gelip çarpar varlığa. Bozguna uğratır. Öğretileri parçalar. Mızrağı hedefinden şaşırtır. Padişahı kula çevirir. Ekmek ekmekten öte geçer, ölüm bir tohum gibi çatlar. Duvar yıkılır. Söz aklın balçığında çatlayıp kırılır. Aşk bütün düzenlere karşıdır. İşi bozar. Sokağı karıştırır. Aklın ezberini siler. Anneyle kızı karşı karşıya getirir. Ateşi söndürür. Suyu bulandırır. Yastığı taşa çevirir. Aşk istenmeyendir. Aşk, insanın mağarasında unuttuğu sandığın kendiliğinden açılmasıdır. Ondan yeni bir şecere çıkar.
Ve insan aşka düşmandır ama aşkı arar..
O, o güne kadar fark etmediği bir kemik olur, bedenine batar. O güne kadar hiç konuşmadığı bir dil olarak çözülür dile gelir. İnsan bir aşk yitiğidir de, bu yitikliğin düşmanına dönüşür. O kendisi olduğu kadar kendisine karşı başkasıdır da. İçindeki yenilmişlikle baş edemeyen, onun suyuna girip yıkanmaktan korkan karşıya geçer de, aşk ülkesine geçmiş kişiyi suçlar, onu işaret ederek ağzındaki çatal dili konuşturur. Düşmanlık araya girinceye kadar aşk bile farkında değildir sanki kendisinin. Aşkın romantik çağını düşmanlık, trajedisiyle taçlandırır, var kılar.
Sanmayın ki insanlar en çok vatanlarına tecavüz edenlere düşmanlık beslerler. Katillere, haksızlık yapanlara, diktatörlere, zalimlere, hırsızlara, yetim hakkı yiyenlere değildir insanın büyük düşmanlığı. Daha dün kapıları kırıp evi soyan hırsız bir bahaneyle haklı bulunur. Zalimler ve diktatörler kahramanlıkla taçlandırılabilir. İşgalcilerle sulh anlaşmaları imzalanıp güle eğlene yaşamanın yolları bulunabilir. Birbirine komşu olanlar birbirlerinin karşılıklı düşmanlarıdır hep. Gelip geçen, konup göçtüğü yerdekileri de düşman bilir. Yerinden olan eline geçirdiği ilk taşla düşmanının karşısına dikilse, ona pusu kurup kanını dökse de sürgit devam etmez bu. İnsan günahlarını kapatmak için merhamet ve barışseverlik adında bir mezar bulur ve en canlı toprakla üstünü kapatmakla kalmaz, som mermerden levhalar dikmekten alamaz kendisini. Aşk, barışsever değildir. Aşk düşmanlığı hiç tatmamış yegane som şeydir..
Aşk, düşmanlıkla yan yana nasıl gelebilir?Bir kere bile aşka düşen, ağzına düşmanlık kelimesini alabilir mi?
Aşk geri çekile çekile kendini yok etmekse eğer düşmanlık ileri atıla atıla kendini var göstermek sevdası değil mi? Bir yandan benliğin çıbanlarını kanatan düşmanlık, toplumsal kahramanlıkları da yüklenir değil mi? Oysa düşmanlığın gövertip yeşerttiği bir tek kalıcı şaheser var mıdır? İnsan dün ve bugün çeşit çeşit düşmanlıklar türetirken içinden neden bütün düşmanlarını unutur da aşkı unutamaz? Düşmanlarını unuttuğu halde aşkı unutamadığı için mi yeniden düşman kesilir aşka? Düşmanının karşısında elinde taş, silah, en ağır sözlerle dikilen insan nasıl olur da aşkın karşısında el pençe divan durur? İktidarını mı yere vurduğu için insanın? Onu düşürdüğü için mi övünerek tırmandığı kuleden? Dili tutulup, eli tutmaz, gözü görmez olduğu için mi gençliğin içinde bile? Ömrün arakesitinde?
Âşıkların peşine av tazıları gibi düşen, ağaç ağaç, orman orman, köşe bucak arayan kim? İsrafil'in kalk boruları gibi iğne iğne kulak delişi insanın? Ferhat ile Şirin'i geçtik, yakınımızdan, sıradan birilerinin önüne zırhlarıyla set çekenler hangi mirasyediler? Aşkların tarihi düşmanlıkların da tarihi değil mi? Yargılayışların, yok sayışların, akıtılan kanların, yeri göğe çıkaran, göğü yere indiren ağıtların da tarihi değil mi? Kulaktan kulağa fısıldanan hastalık mikropları gibi ezilip bükülüşü aşkın? Örneklemeye ne gerek var? İnsan süzüle süzüle aşk olup toprağa sızacakken, sesini sivrilte sivrilte doğudan batıya aşk düşmanlığı etmedi mi? Aşkı çektiğiniz zaman aradan hangi kutsal metin anlamını korur? Hangi destan, hangi şiir, hangi ağıt gelip kalbe dokunabilir? Sanki, aşk bir gül olarak düşmanlığın kanıyla sulanmaktan alır hicabını da susarak kızarır.
İnsanın bütün gayreti düzen kurmak içindir... Ekerken düzen, biçerken düzen. Evinde, sokağında, sözünde.. Aklın öncelediği düzen. Sesi sese katarak. Emeği emeğe ekleyerek. Kas gücünden akıl bakışına döne döne düzen kurar insan. Düzen ister, düzen bekler. Düzen aklın çocuğudur ve rahat ister düzen yoluyla insanoğlu. Karnı acıkınca doymanın türevlerini geliştirir. Bina yapar. Kumaş biçer. Ata biner, kılıç kuşanır, denizlere açılır. Dönmek duygusu olmasa bir yere gitmez. Menfaati olmasa parmağını oynatmaz. Ve insan düzen kura kura kendisini kurutur. Övündükçe yoldan çıkar, ruhu bedenini terk eder. Göz ışığını, gönül cilasını kaybeder. İnsan akılla kendi sınırının sonuna ulaşır. Bilginin sonuna, gücün sonuna. Arzunun sonuna.
Aşktır ki kurulu düzene çomak sokar. Birdenbire cihetsiz gelip çarpar varlığa. Bozguna uğratır. Öğretileri parçalar. Mızrağı hedefinden şaşırtır. Padişahı kula çevirir. Ekmek ekmekten öte geçer, ölüm bir tohum gibi çatlar. Duvar yıkılır. Söz aklın balçığında çatlayıp kırılır. Aşk bütün düzenlere karşıdır. İşi bozar. Sokağı karıştırır. Aklın ezberini siler. Anneyle kızı karşı karşıya getirir. Ateşi söndürür. Suyu bulandırır. Yastığı taşa çevirir. Aşk istenmeyendir. Aşk, insanın mağarasında unuttuğu sandığın kendiliğinden açılmasıdır. Ondan yeni bir şecere çıkar.
Ve insan aşka düşmandır ama aşkı arar..
O, o güne kadar fark etmediği bir kemik olur, bedenine batar. O güne kadar hiç konuşmadığı bir dil olarak çözülür dile gelir. İnsan bir aşk yitiğidir de, bu yitikliğin düşmanına dönüşür. O kendisi olduğu kadar kendisine karşı başkasıdır da. İçindeki yenilmişlikle baş edemeyen, onun suyuna girip yıkanmaktan korkan karşıya geçer de, aşk ülkesine geçmiş kişiyi suçlar, onu işaret ederek ağzındaki çatal dili konuşturur. Düşmanlık araya girinceye kadar aşk bile farkında değildir sanki kendisinin. Aşkın romantik çağını düşmanlık, trajedisiyle taçlandırır, var kılar.
Sanmayın ki insanlar en çok vatanlarına tecavüz edenlere düşmanlık beslerler. Katillere, haksızlık yapanlara, diktatörlere, zalimlere, hırsızlara, yetim hakkı yiyenlere değildir insanın büyük düşmanlığı. Daha dün kapıları kırıp evi soyan hırsız bir bahaneyle haklı bulunur. Zalimler ve diktatörler kahramanlıkla taçlandırılabilir. İşgalcilerle sulh anlaşmaları imzalanıp güle eğlene yaşamanın yolları bulunabilir. Birbirine komşu olanlar birbirlerinin karşılıklı düşmanlarıdır hep. Gelip geçen, konup göçtüğü yerdekileri de düşman bilir. Yerinden olan eline geçirdiği ilk taşla düşmanının karşısına dikilse, ona pusu kurup kanını dökse de sürgit devam etmez bu. İnsan günahlarını kapatmak için merhamet ve barışseverlik adında bir mezar bulur ve en canlı toprakla üstünü kapatmakla kalmaz, som mermerden levhalar dikmekten alamaz kendisini. Aşk, barışsever değildir. Aşk düşmanlığı hiç tatmamış yegane som şeydir..
